دست‌های خالی فیلمنامه نویسان

هر بار فیلمی را می‌بینم که چیزی را با برچسب خیال به دفاع مقدس و رزمندگان ما می‌چسباند، می‌نشینم و به حال ارزش‌ها گریه می‌کنم. چند سالی است که جشنواره را ترک کرده‌ام، تنبلی و کمبود وقت و ضعف آثار و ... بماند. حتی همین امسال که در یکی از جلسات سیما فیلم احمدآقا با سلام صلوات و «دوستان نبینند» یک ردیف بلیط به دستم داد، علی رغم تصمیمی که گرفتم، بلیط‌ها همگی بدون استفاده ماندند. نتیجه اینکه سال گذشته «دست‌های خالی» را ندیده بودم تا امشب که از شبکه سه سیما پخش شد.

ابولقاسم طالبی – نویسنده و کارگردان – را می‌شناسم و او را دوست دارم. در این فیلم هم انصافاً خوب کار کرده و به ویژه بحث معجزه را به خوبی طرح کرده است. اما بحث اینکه یک پدر شهید برای از دست دادن فرزندش، نه تنها افتخار نکند، بلکه فرمانده او را - که خود ایثارگر، آزاده و جانباز است – مقصر بداند، به کجای کشور ما و تاریخ دفاع مقدس ما می‌چسبد. من نمی‌دانم ایده فیلم از که بوده، اما تا کی باید شاهد باشیم که نویسندگان مشکل خودشان را به دفاع مقدس نسبت دهند و برای موجه شدن تکه کلام‌های غیر معقول خود، آنها را در دهان جانبازان و ایثارگران فیلم بگذارند؟ و این روایت ادامه دارد.