در مسلخ عشق جز نکو را نکشند

اشاره: امروز (دوشنبه 8/9/1389) خبری تأسف بار دل امت اسلامی ایران عزیز را لرزاند. 

بار دیگر دست پلید استکبار جهانی گلی را پرپر کرد. در این باره گفتنی زیاد است که به اندکی بسنده می‌کنم. 

یک- شهادت استاد دکتر مجید شهریاری اگر چه رویدادی تأسف بار است و باید آن را تسلیت گفت، اما در مکتب شیعه آموخته‌ایم که شهادت بزرگ‌ترین نعمتی است که خداوند تبارک و تعالی به بهترین بندگانش و به جامعه‌ی اسلامی عطا می‌کند. قطعاً خون شهید آینده‌ی امت اسلام را بیمه می‌کند. دشمن گمان می‌کرد که با عروج این استاد بزرگ، خسارتی به توان علمی و هسته‌ای جمهوری اسلامی ایران وارد می‌شود، اما تا آنجا که بنده تحقیق کردم، پروژه‌های در دست شهید شهریاری، تماماً طراحی و ثبت و ضبط شده است و با توجه به مشغله‌ی کاری دکتر شهریاری، روند اصلی اجرا در دست متخصصین دیگری است که اغلب در چتر امنیتی ویژه‌ای قرار دارند و کمترین توقفی در برنامه‌ها به وجود نمی‌آید و طبق آخرین خبر، هیئت مدیره‌ی بزرگ‌ترین پروژه‌ی هسته‌ای در حال اجرا، هم قسم شده‌اند که برنامه‌ی زمانی پیش بینی شده برای اجرای نهایی پروژه را تا سی درصد کاهش دهند. ضمن اینکه دانشجویان و رهروان آن شهید عزیز، برای ارتقای سطح علمی و فناوری کشور، و برای فتح قله‌های جدید علمی و تخصصی، عزمی صدچندان یافته‌اند.

دو- زیاد می‌شنویم که دوستانی خود را طالب شهادت می‌خوانند. این خیلی خوب است ولی کافی نیست! فقط در هنگامه‌ی جهاد با استکبار جهانی (دفاع مقدس) شهادت هدیه‌ای از طرف خداوند بود و به تمام رزمندگان عطا می‌شد و هر که می‌خواست می‌پذیرفت، اما پس از آنکه باری به هر تقدیر بساط جهاد با دشمنان جمهوری اسلامی ایران (بخوانید عرصه‌ی نبرد با دشمنان اسلام ناب محمّدی) برچیده شد، دیگر شهادت متاعی آسمانی و رفیع است که به هر بی سر و پایی و حتی به هر آرزومندی نخواهد رسید. شاعر چه نیک سروده است که «در مسلخ عشق جز نکو را نکشند / روبه صفتان زشت خو را نکشند!» پس از دفاع مقدس، دیگر شهید شدن آسان نیست؛ برای رسیدن به این افتخار بی‌نظیر باید جهادگر بود، باید خالص بود، باید عاشق الله بود، باید «سر»«باز» ولایت بود، باید عبد بود، باید صالح بود، باید لطیف بود، باید مهربان بود، باید خواب و خور و تفریح را فدای ادای تکلیف کرد، باید عزت و آبرو و پز و پرستیژ را با خدا معامله کرد! و این همه مگر به آسانی در کسی جمع می‌شود؟ برای اینکه ذهنمان روشن شود بیایید به حافظه‌ی تاریخ معاصرمان رجوع کنیم و ببینیم آنها که بعد از دفاع مقدّس شهید شدند چه کسانی بودند. وقتی نام‌ها را ردیف کردیم، ویژگی‌هایشان را بازخوانی کنیم و بدانیم که راه شهادت را باید آن گونه برویم که رهروان رفته اند. رهروانی چون: آقا سید مرتضی آوینی، امیر سپهبد صیاد شیرازی، سردار شهید احمد کاظمی، ... و این شهید عزیز دکتر مجید شهریاری. آری عزیزان، شهید مظلوم آیت الله دکتر بهشتی چه خوش گفت که «بهشت را به بها بدهند و به بهانه ندهند»!

سه- در بخش قبل وقتی از شهیدان پس از دفاع مقدس گفتم، بقیةالشهدای دفاع مقدس، مثل شیمیایی‌ها و قطع نخاعی‌ها را نیاوردم، چرا که اینان هدیه‌شان را در همان دوران دریافت کرده‌اند و این روزها با درد و رنج و خون دل و غربت، هدیه‌شان نقد می‌شود و به سوی دوست پرواز می‌کنند. بگذارید باز هم یادی بکنیم از سیّد شهیدان اهل قلم، آقا مرتضی آوینی، آن گاه که می‌گفت:«ای شقایق‌های آتش گرفته! دل خونین ما شقایقی است که داغ شهادت شما را بر خود دارد. آیا آن روز نیز خواهد رسید که بلبلی دیگر در وصف ما سرود شهادت بسراید؟»

دعا بفرمایید.