اعتراف میکنم که در این سالهای وبلاگ نویسی، هر زمان امور روزمره و اشتغالات گوناگون محاصرهام کرده، و هر گاه مجال نوشتن به صفر میل کرده است، آنچه بیش از همه به بنده انگیزه ماندن، ادامه دادن و به روز کردن وبلاگ داده است، همانا هجمهها، توهینها و عصبانیتهای دشمنان و منافقین بوده است. همچنین خوشحالی ایشان از پیش خبر تعطیلی وبلاگها، همیشه دلیل عمدهی بازگشت امیر عباس به عرصه مجازی بوده است.
دیروز در نمایشگاه مطبوعات و رسانهها، وقتی به چند تن از عزیزان ارزشی و دوستان قدیمی گفتم ملاک انتخاب یادداشتها چیست و چرا در عمل نامحرمانه را تحریم فرمودهاید، گفتند مدتی نامحرمانه فراموش شده بود، ولی اخیراً به یاد آوردهایم که نامحرمانه کمکار شده است و در باره آن صحبت کردهایم و خواستند که حتماً بعد از به روز کردن، پیامکی ارسال کنم؛ غافل از اینکه این روزها واقعاً فرصتی برای ارسال یادداشتهای آب دار در دست نیست و به قول شاعر:
روزی آیی کنارم که عشق از دل رمیده.