حسرت می‌خورم ولی راضی‌ام

قصه‌های تکراری: رمضان آمده است، ضیافت الهی است، شیطان به بند کشیده شده است، می‌توان پلیدی‌ها را از دل و جان زدود و می‌توان در این ماه پرونده‌ی گناهان را سبک کرد و به درجات کمال افزود. در این ماه شبی است که از هزار ماه برتر است و سرنوشت آدمی در آن شب رقم می‌خورد و می‌توان با اعمال نیک خالصانه در سرنوشت خود نقش داشت. اما ما چه می‌کنیم؟ خوب که باشیم فقط گرسنگی و تشنگی؟ گناه چه؟ نگاه به نامحرم؟ تکالیف سیاسی و اجتماعی؟ دور از جان شما که اهل دل اید عقل ما همه‌مان پاره سنگ برمی‌دارد. می‌توان به اوج رسید و عروج کرد و از اولیای الهی شد، آن گاه ما خودمان را در منجلاب می‌افکنیم و جخت ادای روزه‌داران را در‌می‌آوریم و با کلمات عربی غلیظ به هم چیز قرض می‌دهیم. واقعا «ظلوما جهولا» (به قول دوستان جوان) برای یک دقیقه‌ی ماست. 

الخیر فی ما وقع: بنا بود ماه مبارک را جایی دورتر از قیل و قال اجتماع باشم. یعنی خودم این گونه برنامه ریزی کرده بودم. وقتی که عملی نشد، با خود گفتم الخیر فی ما وقع. یعنی نه تدبیر خود را در این امر دخیل می‌دانم و نه کسی که پارافش می‌توانست مشکل را حل کند. او که تقدیر عالم را دست دارد این گونه خواسته و شکر که شیرینی رضایت را هم به مذاق آدمی چشانده است. حالا که یک روز گذشت، می‌بینم که امور روزمره هم مهماتی داشته که خوب است مانده‌ام و انجامشان می‌دهم و خدا را شکر. اما اگر بپرسید که آیا حسرت برنامه‌ی عملی نشده را نمی‌خوری؟ خواهم گفت:«البته که می‌خورم، ولی راضی ام.» 

نعمت تنهایی: گاهی شده که دوستانتان دلتان را بشکنند؟ شده که احساس تنهایی بکنید؟ شده فکر کنید مضامین بلندی در اندیشه دارید که هیچ کس – حتی نزدیک‌ترین بستگانتان - نمی‌توانند در فهمش با شما شریک شوند؟ اصلا تا حالا کسی دلتان را شکسته؟ نمی‌شود که پاسختان منفی باشد. می‌خواهم بگویم به جز خدا به هر که دل بدهید شکسته خواهد شد. تقصیر بنده است که یادش می‌رود دلش را به که هدیه کند! اصلاً می‌خواهم بگویم این تنهایی و این دل‌شکستگی هم نعمت خداست. برای این است که در اختلاط و شادی با دیگران راه خود را گم نکنید. برای این است که بدانید باید با او که قادر مطلق است نجوا کنید. برای این است که رو به درگاهش آورید، خود را به خاک بیندازید، اشکی بیفشانید و زلال شوید. همین رو آوردن و خاکساری و زلال شدن اولین پاداش شماست و بعد هم که خواجه خود صفت بنده پروری داند!

رنج کلید گنج است: گنج هست، همه هم می‌‌توانند به آن دست یابند، اما بدون رنج و مشقت محال است. هدفتان در زندگی چیست؟ اگر مشخصش کرده‌اید و اگر آن همه متعالی است که ارزش همه نوع مجاهدت را دارد، پس معطل نکنید. یا علی! زحمت و تلاش و صبر و توکل و بعد گنج مبارکتان باشد.

دعا بفرمایید.