سقوط آزاد نکنیم

حتما تا به حال ورزش صخره نوردی را از تلویزیون تماشا کرده‌اید ؛ ورزشکار با دقت جای دست و جای پا انتخاب می‌کند و با ظرافت بالا می‌رود و امتیاز کسب می‌کند. اما ناگهان با یک اشتباه کوچک، یک غفلت، یک لحظه عدم تمرکز و با یک لغزش به کلی از صخره جدا و پرتاب می‌شود. این حکایت حال ما در تمام عمر و به ویژه در ماه مبارک رمضان است. با زحمت و قدم به قدم به انجام فرامین الهی مشغول هستیم و ناگهان با کمترین لغزشی به پایین پرتاب می‌شویم.

 

اگر دقت کرده باشید صخره نوردان یک طناب اطمینان دارند که باعث می‌شود بعد از سقوط معلق بمانند تا دوباره به خود آیند و حرکت از نو آغاز کنند. طناب ما هم می‌تواند ارزش‌های نهادینه شده در باطنمان باشد و به تعبیری طناب اطمینان ما دستورات اسلام، لطف پروردگار تبارک و تعالی و تفضل رسول الله و اهل بیت (صلوات الله علیهم اجمعین) است و شاید شما دوست داشته باشید به اختصار بگویید که طناب اطمینان ما اهل بیت (علیهم السلام) هستند. با این حساب به یاری خدا در هر سقوط، از هستی ساقط نمی‌شویم ؛ مهم این است که فوری به خود آییم و حرکت از نو آغاز نماییم و مراقبت کنیم که در آینده گامی را به خطا برنداریم.

به هر حال زمان مسابقه برای همه به پایان می‌رسد ؛ دیر و زود دارد ولی سوخت و سوز ندارد. خدا کند که در آن دم امتیازات خوبی را اندوخته باشیم و دست کم نظر داور دادار را برای ارفاق جلب کرده باشیم.

دعا بفرمایید. 

پی‌نوشت: نکته‌ای که خواسته‌ام در اینجا تأکید کنم این است که لغزش  

چه کوچک و چه بزرگ باعث سقوط می‌شود و گاهی من و شما، برخی   

لغزش‌ها را کوچک می‌شماریم. خطا هر چه هم کوچک باشد، آدمی  

را به شدت از مقام معنوی‌ای که کسب کرده ساقط می‌کند و  

رسیدن به جای اول هم دشوار خواهد بود.  

پس بهترین کار خطا نکردن است!