چرا به رژیم صهیونیستی حمله نمی‌کنیم؟

در یادداشت «پاره‌ی تن اسلام را دریابید» [+] جمله‏ای آمد که در پی آن یک دوست به عدم ولایت پذیری بنده گله کرد. اگر چه در همان‏جا عرض شده بود که عمل به رهنمودهای رهبر معظم انقلاب برای بنده واجب فوری است، اما در یادداشت بعد نیز توضیحاتی داده شد [+]. در آنجا آمد که آن جملات را به حساب شور جوانی(!) بگذارید. بعد چند تن از دوستان به باقی بودن این شبهه تأکید داشتند که چرا ما به رژیم صهیونیستی حمله نمی‏کنیم؟ مگر فلسطین خط مقدم تقابل اسلام با کفر و استکبار جهانی نیست؟ پس چرا مسئولین اجازه نمی‏دهند که به غزه برویم و دوشادوش برادران مسلمانان فلسطینی بجنگیم؟

پاسخ فقط یک جمله است و آن اینکه وظیفه‏ی ما حفظ اسلام است. اگر ورود جمهوری اسلامی ایران به نبرد با صهیونیزم، موجب حفظ اسلام شود، این کار قابل انجام است. در دیگر حالت، اگر حفظ اسلام جز با ورود جمهوری اسلامی ایران به نبرد با رژیم صهیونیستی مقدور نباشد، نبرد با رژیم صهیونیستی واجب خواهد بود. اما در شرایط فعلی این گونه نیست و از طرفی موقعیت جمهوری اسلامی ایران نیز، به عنوان هسته‏ی مرکزی مقاومت و استکبار ستیزی، باید حفظ شود.

رهبر معظم انقلاب در مورد ورود به نبرد فرمودند که این امکان برای ما نیست و تعبیر بسته بودن دست را استفاده کردند؛ اما در پاسخ آنها که حرکت دانشجویان و حضور اقشار مختلف را در صحنه و در فرودگاه‏های کشور، به تندروی و دوآتشه بودن تعبیر کردند، فرمودند که جوان‏های ما پرشور اند و این جوانان مثل همان جوانان دفاع مقدس هستند. بدین‏گونه، سخن امیر عباس مبنی بر شور جوانی، در بیانات رهبر معظم انقلاب در روز ۱۹ دی نیز آمد و تأیید شد.  پس عجیب نیست که یک رزمنده‏ی ۳۹ ساله، پیرانه‏سر، شور جوانی به سرش می‏زند و جوانان امروز ما، رفتار ۲۵ سال پیش امثال او را بروز می‏دهند. بار دیگر با قاطعیت و به دور از میدان دادن به نفس و گم شدن در بیراهه‏های لفاظی تأکید می‏کنیم که: 

رهبرا! از تو به یک اشاره، از ما به سر دویدن. 

رهبر معظم انقلاب در دیدار با مردم قم (۱۹ دی ۱۳۸۷): ملت ما در این قضیه، هم بیدارى و هم آمادگى خودش را نشان داد. من لازم است از همه‏ى ملت که در راهپیمایى‏ها و تظاهرات و شعارها موضع و عزم خودشان را نشان دادند، تشکر کنم؛ به‏خصوص از جوان‏هاى مؤمن و پرشورى که به فرودگاه‏ها - در تهران و بعضى جاهاى دیگر - رفتند؛ که ما را بفرستید. خوب، دست ما بسته است؛ دست ما بسته است! ما اگر می‏توانستیم آنجا حضور پیدا کنیم، لازم بود حضور پیدا کنیم و پیدا هم می‏کردیم؛ ما ملاحظه‏ى کسى را هم نمی‏کردیم؛ منتها امکان ندارد؛ این را همه بدانند. دولت جمهورى اسلامى و مسئولین جمهورى اسلامى هر کارى که ممکن باشد که کمک به آن ملت مظلوم باشد، می‏کند، تا حالا هم کرده، بعد از این هم خواهد کرد. منتها جوان‏هاى ما، جوان‏هاى پرشورى‏اند. این نسل، جوان‏هاى امروز ما با این کارشان نشان دادند که مثل همان نسل کربلاى۵ (که همین روزها، روزهاى یادآور خاطره‏ى کربلاى پنج است) و نسل والفجر۴ و عملیات خیبر و عملیات بدر اند. این جوان‏هاى امروز هم مثل همان جوان‏هاى بیست و پنج سال پیش، سى سال پیش آماده‏ى میدان ‏اند.

 پولى که دستگاه‏هاى جاسوسى و استعمارىِ دشمنان به بعضى از عناصر خودفروخته‏ى داخلى دادند که جوان‏هاى ما را منصرف کنند، تحلیل بنویسند و این آمادگى را خلاف حکمت و مصلحت وانمود کنند، هدر رفت. جوان‏هاى ما در همان جهتى حرکت می‏کنند که انقلاب و اسلام و امام حسین (علیه‏السّلام) ترسیم کرده است. این وضع کشور ماست. منتها در دنیاى اسلام بایستى ملت‏ها حضور خودشان، عزم خودشان را به طور مشخص نشان بدهند.